Kendi Okulumuza Doğru

Kendi Hayallerimize Doğru

Hayallerimiz vardı okulumuz için. O okul bizim okulumuzdu hayallerini kurduğumuz. Bahçesinde kuş cıvıltıları gibi çocukların şakıdığı bahar ülkesinin kır çiçekleri...

Hayaller gerçekleşmesi için yapılması gerekenler vardı. Birer birer ilgilenmek gerekiyordu ümitleri yeşerteceklerle. Çok narin olmak gerekiyordu, kırmadan inciltmeden. Hep hor davranmışlardı körpelere...

Hayaller için vazgeçmek gerekiyordu yardan. Yar olması gerekiyordu Yaratan. Dünyalık sevdalara hayallerde bile yer yoktu. Birer birer geçerken belki hayaldeki kutsiler.

Hayallere ulaşırken bir vaha da çıkabilirdi geçmişte ardında bıraktıkların. Takılıp kalmadan onlara, “mefkure” deyip yol arkadaşı edebilmesin kendine. Kimbilir onlarda vazife görecektir hayalini kurduğun gelecekte...

Hayallerindeki geleceğe varırken nice engeller çıkacak karşına. Takılıp kalmayacaksın. Ardına bakmayacaksın. Zehirleseler de panzehirini bulacasın. Her belaya “hoşgeldin” deyip gülümseyeceksin. Aşkla heyecanla her musibete sabır göstereceksin. Lugatinde yenilme olmayacak. Rahmetten asla ümidini kesmeyeceksin...

Hayallerindeki günlere varamasanda mutlu olacaksın. Hayallerindeki güller yetişmesede, yetişenlerle mutlu olacaksın. Tevekkül, bu yolun ümit ilacı. Sabır, ümitleri yeniden yeşerten iksiri...

Hayallerini kıskananlar olacak. Sen geceleri gözyaşları ve ızdırap ile hayal ekerken, karanlık ruhlular sana dipsiz dehlizlerde komplolar hazırlayacak. Yılmayacak ve kimseye gönül koymayacaksın...

Hayaller kurmakla yeni ufuklara ve yepyeni bir geleceğe varacağına iman eder derecesinde bileceksin. Sen, hayallerin yeniden inşaası için hayat okulunun rehberi olacak kişisin. Uzaklarda arama bu kahramanı? Kahraman bir nesil yetiştirebilecek kahraman sensin. Adın Ali olur kimi zaman. Belki de Ömer deriz biz sana. Melek olursun Yusuf yüzlü bir yiğit yetiştiren. Kim bilir belki de gül bahçesinin yolu gözlenen bahçıvanı...

Levent ÇAKIROĞLU
24.02.2009 Viyana